αρνησίπατρις

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο/η	αρνησίπατρις	οι	αρνησιπάτριδες
γενική	του/της	αρνησιπάτριδος	των	αρνησιπατρίδων (αρνησιπάτριδων*)
αιτιατική	τον/την	αρνησίπατρι(ν)	τους/τις	αρνησιπάτριδες
κλητική		αρνησίπατρι		αρνησιπάτριδες
Κλίση από τα αρχαία ελληνικά. * Ο τύπος γενικής πληθυντικού -'ιδων, στη δημοτική.
Κατηγορία όπως «άπατρις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

αρνησίπατρις < (διαχρονικό δάνειο) καθαρεύουσα ἀρνησίπατρις < ἄρνησι(ς) + πατρίς, μορφολογικά αναλύεται αρνησί- + -πατρις

Επίθετο

αρνησίπατρις αρσενικό ή θηλυκό

• που αρνείται την πατρίδα του

Μεταφράσεις

    αρνησίπατρις

Πηγές

• Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2002). Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας (Βʹ έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.  (Αʹ έκδοση: 1998)