αποπομπή

Ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	η	αποπομπή	οι	αποπομπές
γενική	της	αποπομπής	των	αποπομπών
αιτιατική	την	αποπομπή	τις	αποπομπές
κλητική		αποπομπή		αποπομπές
Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

αποπομπή < (λόγιο) αρχαία ελληνική ἀποπομπή (αποτροπή) < πέμπω. Συγχρονικά αναλύεται σε απο- + πομπή.

Προφορά

ΔΦΑ : /a.pɔ.pɔmˈbi/

συλλαβισμός : α‐πο‐πο‐μπή

παλαιός συλλαβισμός : α‐πο‐πομ‐πή

Ουσιαστικό

αποπομπή θηλυκό

1. η ενέργεια με την οποία κάποιος διώχνεται, αποπέμπεται από έναν τόπο ή από τη θέση του, το αξίωμά του

   Η αποτυχία της εκπαιδευτικής πολιτικής οδήγησε στην αποπομπή του αρμόδιου υπουργού.

   ≈ συνώνυμα: διώξιμο, απομάκρυνση

2. (ειδικότερα) παύση από εργασία

   ≈ συνώνυμα: απόλυση

Συγγενικές λέξεις

• αποπέμπω
• πομπή

Δείτε επίσης

• εκδίωξη (βίαιη αποπομπή)

Μεταφράσεις

    αποπομπή

αγγλικά : ousting (en)