-αῖος

Αρχαία ελληνικά (grc)

γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ	-αῖος	ἡ	-αίᾱ	τὸ	-αῖον
γενική	τοῦ	-αίου	τῆς	-αίᾱς	τοῦ	-αίου
δοτική	τῷ	-αίῳ	τῇ	-αίᾳ	τῷ	-αίῳ
αιτιατική	τὸν	-αῖον	τὴν	-αίᾱν	τὸ	-αῖον
κλητική ὦ!		-αῖε		-αίᾱ		-αῖον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ	-αῖοι	αἱ	-αῖαι	τὰ	-αῖᾰ
γενική	τῶν	-αίων	τῶν	-αίων	τῶν	-αίων
δοτική	τοῖς	-αίοις	ταῖς	-αίαις	τοῖς	-αίοις
αιτιατική	τοὺς	-αίους	τὰς	-αίᾱς	τὰ	-αῖᾰ
κλητική ὦ!		-αῖοι		-αῖαι		-αῖᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	-αίω	τὼ	-αίᾱ	τὼ	-αίω
γεν-δοτ	τοῖν	-αίοιν	τοῖν	-αίαιν	τοῖν	-αίοιν
2η&1η κλίση, Κατηγορία 'λόγιος' όπως «ὡραῖος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

-αῖος < ουσιαστικά, κύρια ονόματα, τοπωνύμια ή επιρρήματα + -ιος. Δείτε και -ιαῖος

Επίθημα

-αῖος

1. κατάληξη επιθέτων που δήλωνε σε σχέση με το όνομα ή το επίρρημα από το οποίο είχε παραχθεί
   1. καταγωγή (πατριδωνυμικά)

      Μυτιλήνη, Μυτιληνα- + -ιος > Μυτιληναῖος, Μυτιληναία, Μυτιληναῖον

   2. προέλευση

      ἀγορά, ἀγορα- + -ιος > ἀγοραῖος

   3. ιδιοκτησία, πηγή, στενό συσχετισμό ή κάτι που άρμοζε

      ράγδην, ραγδ- + -αῖος > ραγδαῖος

      χέρσος, χερσ[ο] + -αῖος > χερσαῖος

2. κατάληξη ανδρικών ονομάτων

   ἀρετή, ἀρετα- > Ἀρεταῖος

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	-αῖος	οἱ	-αῖοι
γενική	τοῦ	-αίου	τῶν	-αίων
δοτική	τῷ	-αίῳ	τοῖς	-αίοις
αιτιατική	τὸν	-αῖον	τοὺς	-αίους
κλητική ὦ!		-αῖε		-αῖοι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		-αίω
γεν-δοτ	τοῖν		-αίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δρόμος' όπως «κῆπος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Δείτε επίσης

• Αρχαίες ελληνικές λέξεις με επίθημα -αῖος στο Βικιλεξικό
• -ιαῖος που δήλωνε μέτρο ή χρόνο & Αρχαίες ελληνικές λέξεις με επίθημα -ιαῖος στο Βικιλεξικό

Πηγές

• «-αίος» - Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2010). Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Β' ανατύπωση. 2009: A' έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.