ἐντελής

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἐντελής	τὸ	ἐντελές
γενική	τοῦ/τῆς	ἐντελοῦς	τοῦ	ἐντελοῦς
δοτική	τῷ/τῇ	ἐντελεῖ	τῷ	ἐντελεῖ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἐντελῆ	τὸ	ἐντελές
κλητική ὦ!		ἐντελές		ἐντελές
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἐντελεῖς	τὰ	ἐντελῆ
γενική	τῶν	ἐντελῶν	τῶν	ἐντελῶν
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἐντελέσῐ(ν)	τοῖς	ἐντελέσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἐντελεῖς	τὰ	ἐντελῆ
κλητική ὦ!		ἐντελεῖς		ἐντελῆ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἐντελεῖ	τὼ	ἐντελεῖ
γεν-δοτ	τοῖν	ἐντελοῖν	τοῖν	ἐντελοῖν
3η κλίση, Κατηγορία 'συνεχής' όπως «συνεχής» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἐντελής < ἐν- + -τελής (τέλος)

Επίθετο

ἐντελής, -ής, -ές , συγκριτικός : ἐντελέστερος, υπερθετικός :  ἐντελέστατος

1. τέλειος, πλήρης
2. άθικτος, ακέραιος
3. αμόλυντος
4. (για στρατιώτες) σε καλή κατάσταση, αποτελεσματικός
5. (για ανθρώπινη ηλικία) σε ώριμη ηλικία

Παράγωγα

• ἐντελῶς, ἐντελέως (επίρρημα)

Συγγενικά

• ἐντέλεια
• ἐντελέω
• ἐντελέχεια (αριστοτελικός όρος)
• ἐντελεχής
• ὑπερεντελής

Δείτε επίσης

διαφορετικού ετύμου:

• ἐνδελεχής
• ἐντέλλω

Πηγές

• ἐντελής - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἐντελής - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.