ετεροίωση

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	η	ετεροίωση	οι	ετεροιώσεις
γενική	της	ετεροίωσης*	των	ετεροιώσεων
αιτιατική	την	ετεροίωση	τις	ετεροιώσεις
κλητική		ετεροίωση		ετεροιώσεις
* παλιότερος λόγιος τύπος, ετεροιώσεως
Κατηγορία όπως «δύναμη» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ετεροίωση < λόγιο ελληνιστική κοινή ἑτεροίω(σις) + -ση < ἑτεροιόω, ἑτεροιῶ αλλάζω, μεταβάλλομαι (δείτε και (ἑτεροποιός - (σημασιολογικό δάνειο) γαλλική alternance

Προφορά

ΔΦΑ : /e.teˈɾi.o.si/

Ουσιαστικό

ετεροίωση θηλυκό

1. (γλωσσολογία) η ποιοτική μετάπτωση φωνήεντος ή διφθόγγου ενός θέματος κατά την παραγωγή,

   π.χ. συχνά τροπή του ε του ρηματικού θέματος σε ο του ονοματικού

   Από τα ρήματα λέγω, τρέφω, τρέπω, μένω, νέμω, φέρω παράγονται τα ουσιαστικά λόγος, τροφή, τροπή, μόνος, νομή, φορά με ετεροίωση του 'ε' σε 'ο'. Από το ρήμα έχω: ανοχή, αποχή, ενοχή, εξοχή, κατοχή, μετοχή, παροχή. Από το αμείβω > αμοιβή, αλείφω > αλοιφή, κλείω > κλοιός, πέμπω > πομπή κ.ά.

Μεταφράσεις

    ετεροίωση

αγγλικά : apophony (en), ablaut (en) γαλλικά : alternance vocalique (fr) ρωσικά : аблаут (ru) τσεχικά : střída (cs), kmenostup (cs)