ἄφρων

Αρχαία ελληνικά (grc)

Πτώση	Ενικός		Πληθυντικός
Ονομαστική	ὁ, ἡ ἄφρων	τὸ ἄφρον	οἱ, αἱ ἄφρονες	τὰ ἄφρονα
Γενική	τοῦ, τῆς ἄφρονος	τοῦ ἄφρονος	τῶν ἀφρόνων	τῶν ἀφρόνων
Δοτική	τῷ, τῇ ἄφρονι	τῷ ἄφρονι	τοῖς, ταῖς ἄφροσι	τοῖς ἄφροσι
Αιτιατική	τὸν, τὴν ἄφρονα	τὸ ἄφρον	τοὺς, τὰς ἄφρονας	τὰ ἄφρονα
Κλητική	ἄφρον	ἄφρον	ἄφρονες	ἄφρον
Πτώσεις			Δυικός
Ονομαστική-Αιτιατική-Κλητική			{{{2}}}
Γενική-Δοτική			{{{2}}}

Ετυμολογία

ἄφρων < ἀ στερητικό + φρήν

Επίθετο

ὁ, ἡ ἄφρων, τό ἄφρον , ἀφρονέστερος, ἀφρονέστατος

1. ο ξέφρενος, ο άμυαλος, ο επιπόλαιος, ο απερίσκεπτος, ο ανόητος
2. που ενεργεί σαν να μην έχει υγιείς τις φρένες

Συγγενικά

• ἀφρόνως (επίρρημα), συγκριτικός ἀφρονεστέρως
• ἀφρονέω
• ἀφραίνω
• ἀφροσύνη

Εκφράσεις

• ἐξ ἄφρονος σώφρων γεγένηται

Μετοχή

ἄφρων

1. εκείνος που αφρίζει, μετοχή του ρήματος ἀφρέω

Ουσιαστικό

ἄφρων

• το κώνειο