ὑπεξαίρεσις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	ὑπεξαίρεσῐς	αἱ	ὑπεξαιρέσεις
γενική	τῆς	ὑπεξαιρέσεως	τῶν	ὑπεξαιρέσεων
δοτική	τῇ	ὑπεξαιρέσει	ταῖς	ὑπεξαιρέσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	ὑπεξαίρεσῐν	τὰς	ὑπεξαιρέσεις
κλητική ὦ!		ὑπεξαίρεσῐ		ὑπεξαιρέσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ὑπεξαιρέσει
γεν-δοτ	τοῖν		ὑπεξαιρεσέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ὑπεξαίρεσις (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική ὑπεξαιρέ(ω) / ὑπεξαιρῶ (αφαιρώ χρήματα κρυφά) + -σις. Μορφολογικά αναλύεται σε ὑπ- + ἐξαίρεσις < ἐξ- + αἵρεσις.

Ουσιαστικό

ὑπεξαίρεσις, -εως θηλυκό (ελληνιστική κοινή)

1. η αφαίρεση μικρού μέρους ή τμήματος
2. (κατ’ επέκταση) αφαίρεση
3. (ρητορική) η διαπραγμάτευση ενός θέματος ως ιδιαίτερου ή εξαιρετικού και (συνήθως) η προταξή του
4. ανασκευή
5. υπεξαίρεση

Εκφράσεις

• μεθ' ὑπεξαιρέσεως
• καθ' ὑπεξαίρεσίν (τινος)

Συγγενικά

• → δείτε τις λέξεις ὑπεξαιρέω, ὑπό και αἱρέω

Πηγές

• ὑπεξαίρεσις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.