ἀπόκτησις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	ἀπόκτησῐς	αἱ	ἀποκτήσεις
γενική	τῆς	ἀποκτήσεως	τῶν	ἀποκτήσεων
δοτική	τῇ	ἀποκτήσει	ταῖς	ἀποκτήσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	ἀπόκτησῐν	τὰς	ἀποκτήσεις
κλητική ὦ!		ἀπόκτησῐ		ἀποκτήσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἀποκτήσει
γεν-δοτ	τοῖν		ἀποκτησέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἀπόκτησις < ἀποκτάομαι, ἀποκτη- + -σις

Ουσιαστικό

ἀπόκτησις θηλυκό

1. (ελληνιστική κοινή, νομικός όρος) πράξη δωρεάς
2. (ελληνιστική κοινή) απώλεια

Δείτε επίσης

• διαφορετικό το νεοελληνικό απόκτηση

Πηγές

• ἀπόκτησις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.