ἀδίαντον

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	ἀδίαντον	τὰ	ἀδίαντᾰ
γενική	τοῦ	ἀδιάντου	τῶν	ἀδιάντων
δοτική	τῷ	ἀδιάντῳ	τοῖς	ἀδιάντοις
αιτιατική	τὸ	ἀδίαντον	τὰ	ἀδίαντᾰ
κλητική ὦ!		ἀδίαντον		ἀδίαντᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἀδιάντω
γεν-δοτ	τοῖν		ἀδιάντοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἀδίαντον < ουδέτερο του ἀδίαντος < διαίνω

Ουσιαστικό

ἀδίαντον ουδέτερο

• (φυτό) το φυτό αδίαντο (Adiantum Capillus-Veneris)

Πηγές

• ἀδίαντος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἀδίαντον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.