δῖος

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

δῖος < αρχαία ελληνική Ζεύς, γεν. → Διός

Επίθετο

δῖος, -α, -ον

• θεϊκός, ευγενής, ένδοξος

  ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 6 (Ζ. Ἕκτορος καὶ Ἀνδρομάχης ὁμιλία.), στίχ. 516 (στίχοι 515-516)

  Ἕκτορα δῖον ἔτετμεν ἀδελφεόν, εὖτ᾽ ἄρ᾽ ἔμελλε | στρέψεσθ᾽ ἐκ χώρης ὅθι ᾗ ὀάριζε γυναικί.

  Τον θείον εύρηκε αδελφόν κει πόμελλε να στρέψει | απ᾽ όπου με την ποθητήν γυναίκα του ομιλούσε.

  Μετάφραση Έμμετρη Μετάφραση (1922): Ιάκωβος Πολυλάς @greek‑language.gr

Συγγενικά

• διιπετής (υψιπετής)
• διιπέτης (αιθεροβάμων)
• διιτρεφής
• Διπόλεια